بر اساس نظر آتئیست ها نه خدایی وجود دارد که بر جهان هستی حکمفرما باشد و نه موجودی که ما را با هم متحد کند. من با آتئیست های بسیاری برخورد و صحبت کرده ام و یقین دارم که ما آتئیست ها در دسته‌های بسیار متفاوتی گنجیده و طیف وسیعی را شامل می‌شویم. برای برخی از ما آتئیسم، شکل دهنده هویت شخصی مان بوده و عملکرد ما را تعیین می‌کند، درحالی‌که برای عده‌ای دیگر از ما حقیقتی بدیهی است که خیلی هم لازم نیست به آن فکر کرد.
آتئیسم در همه گرايش های سیاسی از جمهوری خواه گرفته تا دموکراتیک وارد شده است، فرقی نمی کند به کدام جناح رأی داده باشیم. مهم نیست جزو دسته ایی باشیم که چهره دین را ترسناک و آن‌را ابلهانه می‌دانند، گروهی که اصلا به آن فکر نمی کنند و یا دسته سومی که به هر حال دین را نیرویی بازدارنده از بدی می‌پندارند. دین برای خود من جذب کننده است و شخصا به آزادی دینی اعتقاد دارم ولی اینکه اکثر ادیان سمت و سویی سیاسی به دین می‌دهند، برایم خوشایند نیست.
قطعا عده ای از آتئیست ها از دین، دینداران و حکومت دینی بسیار شاکی اند ولی همه ما اینگونه نیستیم، همانطور که همه ما از آن شاد و راضی هم نیستیم. خود من نه خیلی شاکی و عصبانی هستم ونه خیلی خشنود و راضی بلکه در حقیقت اندوهگینم. کمال مطلوب از نظر من این است که یک دانای کل و قدرت مطلق، جهان را برای هدفی خاص آفریده باشد. فکر می‌کنم اينطوری خيلی زیباتر است، تا اینکه بخواهم تصور کنم که در جهانی بی معنی روی صخره ایی غول آسا ایستاده ام که بیهوده می‌چرخد، چنین تصوری در من وحشت ایجاد می کند. برای من این خدا، خدایان و یا هر چیز دیگری از این دست نیست که به دنیا معنی می‌دهد بلکه این ما هستیم. البته شاید بیگانگانی فضایی نیز وجود داشته باشند ولی آنها هم هیچ کمکی نمی کنند.
-فرانک کاظمی
