اکنون که این مطلب را منتشر میکنیم دو روز از زلزله ای مهیب در شهر ازمیر ترکیه گذشته است و تا کنون علاوه بر صدها زخمی و بیش از هشتاد نفر کشته بسیاری از ساختمان ها و منازل و معابر نیز با خاک یکسان شده اند. حادثه ای که زندگی هزاران انسان را تا سالها تحت تاثیر قرار خواهد داد.
ما روی یک صخره متزلزل غول پیکر زندگی میکنیم که با سرعت ۶٧٠٠٠ مایل در ساعت به دور یک کوره اتمی عظیم و همزمان به دور خود می چرخد. بنابراین همه ما با سرعت ١٠٠٠ مایل در ساعت در حال چرخش هستیم. این صخره پوسته نازک جامدی دارد که روی هسته مذاب آن قرار گرفته، همیشه در حال حرکت است و حرارتش به ۶۰۰۰ درجه سلسیوس می‌رسد (از سطح خورشید گرم‌تر است). این صخره توسط یک لایه گاز به عمق ٣٠٠ مایل احاطه شده که با چرخش به سمت کوره اتمی، داغ شده و وقتی به آن پشت می‌کند، سرد می شود. این باعث می شود که لایه گاز همیشه در حرکت باشد.
عجیب اینکه این مجموعه خشمگین در حال حرکت، به نظر ما آرام می‌رسد. اما در پس این آرامش، خشونت عظیمی نهفته است که گاهی خود را بشکل سیل، طوفان، زمین لرزه، سونامی، آتشفشان و مواردی از این دست نشان می دهد. وقتی اینها اتفاق می افتد، برخی از ما ممکن است نابود شوند، گاهی هزاران نفر. این مرگ ها نه به دست خدا که به وسیله فیزیک رقم خورده است. ما نمی‌توانیم این حوادث را با دست به دعا شدن متوقف کنیم. هیچ خدایی نمی تواند چنین فجایعی که نمی‌شود جلوی آن را گرفت به بار بیاورد. زمین مسیحیان، مسلمانان، یهودیان، هندوها و آتئیست ها را به یک اندازه می کشد.
کاری که ما می‌توانیم بکنیم این است که یاد بگیریم چگونه این حوادث وحشتناک را پیش بینی کرده و راهی برای فرار از آن پیدا کنیم. ما تا کنون توانسته ایم به کمک ابر رایانه ها طوفان و سونامی را پیش بینی کرده و هشدار بدهیم ولی هنوز خیلی چیزها برای آموختن داریم. تا زمانی که ما روی کره زمین زندگی میکنیم، از الطافش بی نصیب نخواهیم ماند. بنابراین بهترین کار این است که یاد بگیریم چگونه می‌توانیم در امان بمانیم. باید به خودمان متکی باشیم. بهتر است به جای اینکه فرض کنیم یک دوست خیالی بنام خدا از ما محافظت خواهد کرد، مشکل را بپذیریم و روی آن کار کنیم.
